bi şey eksik. böyle şekersiz kek gibi, yavan. sürekli bi şeyleri unnuttuğunu sanma hissi, eve dönmek neden bu kadar çekici?! kendimi en çok ben çürütür oldum, bahanelerime bir antitez sürüveriyorum aniden, düşünmeksizin mantıklı. sanki uykumda çalışıyorum dersime, uyanınca teksi oynayıveriyorum o kadar, heyecansız. bir yara var, pis kanını akıtmamı bekleyen. bir cevap eksik. buna dayanabilir miyim? kendime tahammülüm nerde son bulacak? akan kanı kim yalayıp, yüzüme tükürecek? kim için bunu yapabileceği kadar değerliyim?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder