"İstemek" ne güzel şeymiş meğersem. "istemek"le "bilmek" birbirine çok yakınmış, bir karar mesafesinde. şimdi olmuyor işte. insan eskiden istediği şeylere şimdi fazlalıkmış gibi bakarken, saçlarının ağarması an meselesi, gözaltlarının çökmesi, cildin kuruması, ellerin çatlaması...
"bilmek" çoğu zaman tehlikeliyken, tehlikeye muhtaç zamanlarında ömür. bu kentte yaptığın her yanlış, bütün doğrularını götürüyor. "bilerek" yanlış yaptığım zamanlar, uyumadan önce kurduğum hayallerden bile uzak. ayrı düşmüşüz. bugünüm, dünümü attığım her adımda yeniyor, "olması gereken" diyorlar buna. yediremiyorum.
heyecanlanmak için lunaparklara ihtiyaç duymak, sevmek için kan bağı aramak, gülmek için kendini sıfırlamak, ağlamayı unutmak, şaşırmak için yollarda eski bir tanıdık aramak, ararken kaybolmak...ama hiçbirini "istememek", ne "istediğini" de "bilmemek".
"Sonra durur ve derim ki, bildiğim tek şey senin eksikliğin. olsan, şimdi böyle mi olurdu?! Sen geçmiş zamanın şöleni, şimdiki zamanın iri gagalı yanlızlığı! Gelsen yada Gitsem kimbilir, hatırlamak ne kadar acı olurdu!"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder