*Forgotten*

beklememek gerek.
evrenle garip bir uyum geliştirmişiz, o istediklerimi veriyor, ama hep beklemekten vazgeçtiğim zamanlarda. bugün hayatımda ilk kez mektup aldım! mektup! aldım!!! bildiğin el yazısıyla yazılmış hem de, klavye falan da değil. üstünde adım bile yazıyor. yanında bir de hediye, hem de el emeği göz nuru bir hediye. o an içimde uyanan şükran duygusuyla bir an, sönen bi balon gibi hissettim. sanki uzun zamandır nefesimi tutuyormuşum da, o an geri vermişim gibi. çok bitkisel bir hayattan az bitkesele geçişin ortasındaki boşlukta yüzüyormuş gibi.
insan bazı mutluluklarının bedelini asla idrak edemiyor. ne yapsa etse eksik kalacak, orası aşikar. çünkü hissettiğimi, hissettirdiğime kanaat olmaz. mutluluk da tek kişilik. ama mektuplar hep ikili, hep ikili, hep ikili, hep ikili...bugün beni bir kez daha yaşadığıma inandıran, o işlevine kurban olduğum parmaklara selam olsun!